Een vrouw, Dana genoemd, vertelde over haar leven als inboorling op Irian Jaya.
Voordat het evangelie daar kwam, werd de vrouwen verteld dat ze geen ziel hadden.
Op een dag kwam een zendeling de blijde boodschap brengen. Alle mannen verzamelden zich om hem heen en luisterden aandachtig. De vrouwen mochten daar niet bij zijn, want ze hadden immers geen ziel. Zij moesten de kinderen rustig houden.
Na de bijeenkomst wilde de zendeling ook een groepsfoto maken. Hij legde hen uitgebreid uit wat een foto was en de mannen vonden het goed. Bij de opstelling van de groep zette de zendeling echter ook Dana ertussen. De mannen fluisterden onder elkaar: ‘Wedden dat zij er niet op staat, vrouwen hebben geen ziel!’
Vol spanning wachtte de vrouw een paar weken. Ze kreeg kriebels in haar buik bij de gedachte, dat ze, zoals haar man zei, eigenlijk niet eens een mens was.
Maar eindelijk brak dan toch het moment aan dat de foto bekeken kon worden.
Tot Dana’s grote genoegen stond ze er op. Dit was nu haar gezicht! Ze had een ziel, ze was een mens!!
Dana is later naar Amerika gegaan. Ze heeft een boek geschreven over haar leven. En nu weet ze ook absoluut zeker, dat Jezus, nota bene de zoon van God, van haar houdt en de allerhoogste prijs voor haar betaalde.
Zo werd ze van een stuk onbenul een koningsdochter.
Wat een perspectief!
