‘Opa! Hé, opa!’ Shirley staat bij het muurtje van het schoolplein te zwaaien en te schreeuwen van jewelste.
In de verte fietst opa Krentenbol voorbij, maar hij kijkt niet op of om. Teleurgesteld laat Shirley haar arm zakken.
‘Dat is mijn opa.’ zegt ze overbodig tegen een paar kinderen uit haar klas die bij haar staan.
‘Zeker doof!’ zegt kattige Tanneke, zich omdraaiend. Shirley reageert er gewoon niet op. Ze weet best dat opa niet doof is. Jammer nou dat hij haar niet hoorde. Ze had willen roepen dat Stefan en zij tussen de middag bij hem hun brood kwamen opeten.
‘Oma Hemeltjeshof is ziek.’ zegt Stefan tegen opa als ze in zijn huisje gezellig met z’n drietjes achter een kopje thee zitten en hun brood oppeuzelen. ‘Nou moeten wij er allemaal onder lijden. Mamma gaat steeds naar haar toe en heeft helemaal geen tijd meer voor ons.’
‘Nee,’ zegt Shirley met volle mond. ‘Ze is steeds weg en als ze d’r weer is, hangt ze aan de telefoon.’
‘Of ze staat met de buurvrouw te praten,’ vult Stefan aan.
‘Weet u wat we hebben gedaan?’ Toen mamma weer eens zo lang praatte en Shirley dringend iets moest weten, nou, toen hebben we met onze gsm ons huisnummer gedraaid…’
Opa moet erom lachen, maar eigenlijk is het niet echt leuk.
‘Laten we eens een lijstje maken hoe we aandacht kunnen krijgen.’ stelt hij voor. Dat vinden de kinderen wel wat. Alleen moeten ze de tijd in de gaten houden, want dadelijk gaat de schoolbel weer.
Het wordt een leuk lijstje, waarop dingen staan als: op een motor rijden met gekke kleren aan, een brief schrijven, op je handen lopen, je gezicht verven. Stefan en Shirley grinniken om al die zotte ideeën…
Zodra de kinderen weg zijn, stapt opa op de fiets naar oma Hemeltjeshof. Hij spreekt met zijn dochter en regelt veel zaken. Na tien telefoontjes, drie koppen thee en een krentenbol heeft hij het voor elkaar. Oma Hemeltjeshof krijgt meer hulp, zodat zijn dochter meer tijd krijgt voor haar kinderen.
Het is tegen de avond. Stefan zit verdiept in een boek over Indianen en Shirley zit achter de tv naar haar favoriete programma te kijken.
‘Stefan, tafeldekken en Shirley je gymspullen opruimen.’ roept moeder.
Stefan kijkt niet op of om. Hij is oostindisch doof.
Shirley grist een kussen van de bank en gooit dat naar hem toe. ‘Je moeder zei wat, suffie!’
Nu reageert haar broer wel. Ogenblikkelijk gooit hij het kussen terug. ‘En jij werd ook geroepen, bemoeial!’ lacht hij. ‘Kom op! Laten we maar gauw luisteren, anders moet mamma dadelijk nog op haar handen gaan lopen.’
Vraag 1: Wie staat er altijd klaar om met jou te praten?
Vraag 2: Wanneer heb je echt aandacht nodig?
