Het is doodstil in Stefans klas. Iedereen zit ingespannen te rekenen. Meester loopt langs de rijen. Bij Stefans bank blijft hij staan. Er ligt een vuile tekening op de grond.
‘Stefan?’
‘Ja?’
‘Ja meester, bedoel je zeker. Raap dat papier even op.’
‘Nee. Dat is niet van mij.’ Aller ogen zijn meteen op Stefan gericht. Wat een brutaliteit. Meester wil echter de rust niet verstoren. Hij raapt het papier zelf op en zegt laconiek. ‘Blijf jij even na om kwart over twaalf.’
Pang! Met een klap wordt de buitendeur dichtgesmeten. Stefan is thuis. Zijn gezicht is een grote onweerswolk. Boos gaat hij op de bank zitten en doet de televisie aan.
‘Zeg je geen gedag mee?’ treitert Shirley.
‘Bemoei je d’r niet mee, stom wijf!’ schreeuwt Stefan.
Nu wordt het moeder te gortig. ‘Is er wat, Stefan?’
‘Nee, niks.’
‘Je bedoelt: Nee mam?’
‘Begint u nou ook al? Ik heb genoeg op m’n kop gehad, hoor!’
Stampend van woede rent hij naar zijn kamer. Ja, Stefan is de laatste tijd erg brutaal aan het worden. Moeder maakt zich er zorgen over en praat er natuurlijk over met opa Krentenbol. Die weet zoals altijd wel een oplossing.
‘Hier is een karretje.’ zegt opa een paar dagen later tegen Shirley, Japie en Stefan. ‘We gaan naar huis en bellen om oud papier voor onze voetbalclub.’
De kinderen vinden het een leuk werkje. Vooral omdat het voor een goed doel is. Vol frisse moed bellen ze aan. Maar het duurt niet lang of Stefan merkt dat de anderen wel oud papier krijgen en hij niet. Hoe zou dat komen? Opa heeft binnenpret. Met een stalen gezicht vraagt hij: ‘Geven ze jou niks, Stefan? Hoe zou dat komen?’
Stefan denkt na. Misschien vinden ze hem niet leuk om te zien?
‘Wat vraag je als er opengedaan wordt?’ informeert opa droog.
‘Nou, gewoon… Hebbie nog ouwe krante.’ Opa zwijgt veelbetekenend. Dan ineens breekt het besef bij Stefan door. Hij snapt het. ‘Dag mevrouw,’ klinkt even later zijn vriendelijke stem, ‘Heeft u misschien oud papier voor ons clubhuis?… Enne dankuwel!’ Vanaf dat moment halen de kinderen allemaal evenveel op.
‘Ooooh! Pas op!’ Een groot gegil en geschreeuw klinkt op bij de botsautootjes, die juist in die tijd bij het Winkelcentrum zijn opgesteld. Ook Stefan, Shirley en Japie draaien in het rond. Opa heeft hen getrakteerd. Bam, boem! Stuur naar rechts! O nee! Daar komt’ie! Opa zit genietend rond te kijken, een zak krentenbollen voor straks op schoot. Wat is het toch leuk om met anderen te botsen… eh… in botsautootjes natuurlijk.
Vraag 1: Waarom is het beter om niet brutaal te zijn?
Vraag 2: Hoe zou het kunnen komen dat Stefan zo brutaal werd?
