Er was eens een meisje in Philadelphia, dat graag naar de zondagsschool ging.
Op een zondagochtend was ze om een bepaalde reden wat later dan anders bij de kerk aangekomen. Toen ze door de zijramen naar binnen keek, zag ze, dat het zaaltje al helemaal vol zat. Teleurgesteld ging ze op het stoepje van de kerk zitten treuren.
De voorganger van de kerk, die een controleronde deed, vond haar daar.
‘Wat is er met jou aan de hand?” vroeg hij.
‘Ik, eh… Er is geen plek meer binnen.’ zei ze triest.
‘Dan maken we toch een plekje voor je,’ lachte de man.
Hij nam haar mee naar de zondagsschoolzaal, haalde ergens een stoel vandaan en zette die ergens in het middenpad naast de andere stoelen.
Zo kreeg het meisje toch nog een fijne ochtend.
Een paar jaar later werd de voorganger echter gebeld.
Het bewuste meisje was verongelukt.
De voorganger werd gevraagd om de begrafenis te leiden, wat erg aangrijpend was.
Maar na deze dienst kreeg hij van haar diepbedroefde ouders een papiertje in handen gedrukt. Er was 57 cent bijgevoegd. Op het papiertje stond: ‘Dit geld is om een grotere kerk te bouwen met een grotere zondagsschoolzaal.’
Ze had dat geld bij elkaar gespaard van haar zakgeld.
Wat ontroerend.
