Lieske, het kleine nichtje van Stefan en Shirley, logeert een paar daagjes bij hen. Het is een leuk blond krullenbolletje van twee en erg ondernemend. Op een van die dagen, juist als opa gevraagd is een paar uurtjes op te passen, haalt Lieske weer eens een van haar streken uit. ‘Tata!’ hoort opa boven vanuit haar slaapkamertje. Hè, hij zit net zo lekker z’n krantje te lezen. Het gaat over straatbendes. De politie weet niet goed hoe ze dat aan moeten pakken. ‘Mmm… De ouders moeten de kinderen goed opvoeden.’ mompelt hij een beetje kwaad.
‘Tatata! Iehh! Boem!!’ Opa sloft naar boven. Lieve help. Lieske heeft de schaar te pakken gekregen en alle krullen van Shirley’s pop afgeknipt. Schots en scheef. Het is gezicht. De poppenhaartjes plakken aan Lieske’s handen en om haar mondje. Terwijl hij het dikkerdje uit het bedje tilt, zegt opa: ‘O, Lieske, hoe vertellen we dit aan Shirley?’
‘Hoe vertel ik het aan mamma?’ vraagt Stefan zich af. Hij heeft de laatste tijd een slechte gewoonte ontwikkeld. Snuffelen in andermans zakken. Achteraf schaamt hij zich ervoor. Het zijn dievengewoontes. Hoe is het toch zo ver gekomen? ’t Ging heel ongemerkt. Op een keer vroeg pappa hem de autosleutels uit z’n jaszak te gaan halen. Stefan merkte dat er ook nog een snoepje in zat. Hij stak het in z’n mond en vertelde er niks van aan pappa. Sindsdien is geen jas veilig voor hem. Als hij alleen is gaat hij op onderzoek uit. Soms vindt hij geld, soms snoep. En nu? Stefan kijkt even naar de brief in zijn hand. Die brief voor thuis. Meester had hem ontdekt, toen hij na het plassen in de jassen van de kinderen stond te zoeken.
Shirley is erg van streek als ze haar slordige, kale Elisabet ziet. Ze begint hard te schreeuwen en te huilen.
‘Rustig maar,’ kalmeert opa, ‘Je krijgt wel een nieuwe pop van me. ’t Is eigenlijk mijn schuld. Ik had Lieske vanochtend meegenomen in de tuin. In haar wagentje heeft ze zitten kijken hoe ik de heg snoeide. Knip, knip. Ze schaterde erom en is zo waarschijnlijk op het idee gekomen van harenknippen.
Moeder is ook van streek. Ze heeft de brief van de meester gelezen. ‘Jij? Stefan? Doe jij zoiets?’ vraagt ze met tranen in de ogen. Even heeft Stefan de neiging om te zeggen: ‘Natuurlijk niet, mam. De meester heeft zich vergist…’ Maar dan breekt er iets in hem. Nee, alles moet opgebiecht worden. Hier moet radicaal een eind aan komen. Stotterend begint hij…
Als ze ’s avonds allemaal aan tafel zitten, vraagt vader: ‘Hoe ging het vandaag met iedereen?’ Glimlachend antwoordt moeder, terwijl ze Lieske voert: ‘Het was een echte snoeidag, vader. Opa heeft de heg gesnoeid, Lieske de pop en Stefan heeft ook iets gesnoeid, maar dat vertelt hij straks zelf wel.’
Vraag 1: Hoe zou het verder met Stefan gegaan zijn als hij niet ontdekt was?
Vraag 2: Wanneer kun je het best slechte gewoontes afleren, in je jeugd of als je oud geworden bent?
