Opa Krentenbol is ziek. Met een hoogrode kleur ligt hij te rillen in zijn bed. Zijn dochter, de moeder van Stefan en Shirley, heeft hem verzorgd, zijn bed verschoond, de plantjes water gegeven en wat rommel opgeruimd. Maar dan moet ze ook zelf weer naar huis natuurlijk. Haar bengels zijn al de hele middag alleen.
‘Na het eten komen de kinderen nog wel even naar u kijken, vader.’ belooft ze.
Opa Krentenbol hoort het niet eens meer. Hij slaapt.
Al van verre hoort moeder vrolijke kreten uit haar achtertuin komen. Het lijkt wel of er feest is. Op de schuurdeur ziet ze, dichterbij gekomen, een groot papier opgeplakt. ‘Restorant Willemsen’ staat erop geschreven. Op krukjes en tuinstoelen zitten een aantal kinderen limonade te drinken.
‘Wat wenst u, dame?’ vraagt Stefan aan een buurmeisje.
‘Een cola met koek, ober.’ antwoordt het kleine ding parmantig. Stefan buigt, schikt de witte doek (een van moeders servetten) wat netter om zijn onderarm en vertrekt dan weer richting schuur.
‘Sjonge,’ denkt moeder, ‘Terwijl ik weg was, is er hier een restaurant geopend. Zullen de klanten wel betalen?’
Ja hoor, ze betalen met papiergeld, dat Shirley zelf heeft gemaakt. Mmm! Moeder zet haar fiets tegen het keukenraam en gaat naar binnen. Juist. Net wat ze dacht. De limonade, de koek en de rietjes, zelfs de plastic bekertjes komen allemaal uit haar kast.
‘Shirley en Stefan!’ roept ze. ‘Jullie moeten het restaurant sluiten. Het is mooi genoeg geweest.’
Als even later het laatste kind met tegenzin verdwenen is, heeft moeder, zoals je snapt nog een appeltje te schillen met haar bengels. Want als je aan anderen geeft, moet het natuurlijk wel van jezelf zijn.
Na het eten gaan Stefan en Shirley zoals beloofd opa opzoeken. Stefan heeft een pakje in zijn zak, een cadeau voor opa. ’t Is echt een offer. Want het is zijn eigen mooie vergrootglas. Opa zal er best blij mee zijn. Hij kan zo slecht kleine lettertjes lezen. En Shirley? Zij heeft een grote lolly bij zich. Die kreeg ze van oma Hemeltjeshof toen ze samen gingen winkelen. Ze heeft er nog maar een klein likje van genomen.
‘Dag opa. Hoe gaat het met u?’ vragen ze bedeesd als ze bij zijn bed staan. Gelukkig is opa al een beetje opgeknapt na het slaapje en de goede zorgen van zijn dochter. En ook de cadeaus doen wonderen. Zuigend aan de grote lolly probeert hij met het vergrootglas te lezen wat Stefan steeds kleiner op een papiertje schrijft. En ja, hij kan zelfs het kleinste gepriegel nog lezen. Er staat: ‘Lieve opa, wij houden van u.’
Vraag 1: Wat is het verschil tussen een offer en zo maar iets geven?
Vraag 2: Als je geen geld hebt, kun je dan toch nog iets leuks geven?
