Het was bijna kerstfeest. Joris, een jongen van elf liep met een stevige pas door de
winkelstraat van een middelgrote stad, zijn handen diep weggestopt in de zakken
van zijn jack. De meeste zaken waren mooi versierd. Er lag lekkers en speelgoed in
overvloed. Joris keek er nauwelijks naar. Zelfs niet naar het goedkope aanbod van
een nieuw computerspel, wat hij toch op z’n verlanglijst had gezet.
Hij had ernstiger zaken aan zijn hoofd.
Bij het warenhuis was het dringen, want de Kerstman was net aangekomen en veel
ouders met kleine kinderen wilden bij hem op audiëntie gaan om hun schatjes te
laten fotograferen op de schoot van de man met de witte baard. Joris liep er met een
boog omheen. Wat is er toch met hem?
Joris was op weg naar opa, want hij moest een probleem met hem bespreken. Al
dagenlang liep hij daarover te piekeren en zelfs in zijn dromen kwam het terug.
Mamma en pappa hadden geen tijd voor hem in deze drukke tijd. Trouwens ze
zouden zijn probleem niet begrijpen, maar opa wel, want die was een echte christen.
Joris had namelijk op de kinderclub bij hem in de buurt gehoord dat het ook
kerstfeest in je hart kon worden. Jezus kon in je hart geboren worden en dan was je
ook een kind van God, net als opa. ‘Maar…’ had de juffrouw gezegd: ‘Dan moeten
we het wel doorvertellen aan andere mensen, kinderen van school en uit je buurt,
familie en vrienden. Zo hoort het.’
En dat was nou precies het probleem. Joris wilde eigenlijk heel graag dat het
kerstfeest in zijn hart werd. Hij begreep wel, dat hij vergeving van zonden nodig had
en dat het in zijn hart net een stal was, maar hij durfde het niet daarna aan anderen
te vertellen. Voor geen goud. Zijn keel werd dichtgeknepen als hij daaraan dacht.
Stel je voor dat hij zijn vrienden kwijt raakte, dat ze hem van voetballen aftrapten, dat
hij gepest zou gaan worden. O nee. Joris deed het echt niet. Stel je voor dat ze hem
een mietje gingen noemen!
Maar nu was er een goeie gedachte bij hem boven gekomen. Kon hij niet een
stiekeme Christen worden? Opa zou vast wel een oplossing hebben. Gespannen
drukte hij op de bel van het kleine huis waar opa en oma woonden.
Hallo, fijne vent,’ zei opa die alleen thuis was., ‘Kom je je oude opa eens opzoeken
op deze koude dag?’
Na een warme kop thee en een chocoladekransje vertelde Joris een beetje
schuchter wat er aan schortte.
Opa moest van binnen wel lachen om zijn verhaal, maar hij liet niets merken.
Eigenlijk was hij dolblij dat zijn kleinkind zo’n ernst maakte met de zaak om gered te
worden.
“Hoe kom je erbij, Joris.’ zei hij vol overtuiging, ‘Als je het niet wilt doorvertellen dan
hoeft dat helemaal niet. God maakt voor jou vast wel een uitzondering. Jij hoeft
anderen er echt niet over te vertellen.”
Wat was Joris blij. Opa kende de bijbel van a tot z. Die kon je wel vertrouwen. Die
wist het beter dan de juf van de club. Opgelucht ging hij dus even later weer vandoor.
Thuisgekomen besloot Joris, na wat wikken en wegen om de stap dan maar te
wagen. Hij ging naar zijn kamertje, deed de deur op sloot en knielde bij zijn bed neer.
‘Heer Jezus, wilt u mijn zonden vergeven en mij aannemen als uw kind… En
dankuwel voor de juffrouw van de club die het zo mooi uitgelegd heeft… Amen.’
Hij zuchtte van opluchting, want al weken liep hij met dit probleem rond, dat hij graag
Gods kind wilde worden, maar dan wel stiekem. Er kwam een soort vrede in zijn hart
toen hij aan het kerstverhaal dacht. Jezus was geboren in zijn hart… Nu was hij Gods
kind! Een zwaar pak viel van zijn schouders af. Zijn hart stroomde vol met blijdschap.
‘Joehoo!!’ schreeuwde hij blij en stompte met zijn ene vuist in de lucht alsof er een
doelpunt was gemaakt door zijn favoriete club.
‘Hé, Joris, wat is er aan de hand?’ riep moeder, die inmiddels thuisgekomen was van
haar werk, ‘Je maakt zo’n lawaai. De lamp hangt ervan te trillen.’
Joris denderde de trap af naar beneden.
‘Mam, mam!’ riep hij blij, ‘Ik ben bij opa geweest en wist u dat het mogelijk is christen
te worden, zonder dat je het aan anderen doorvertelt?’
