Er was eens een meisje van drie, Amy geheten. Ze woonde in een mooi huis bij de zee met een stel leuke broers en zussen en lieve ouders. Amy vond blauw de mooiste kleur van de wereld, want dat was de kleur van de zee en van de vergeet-mij-nietjes in de tuin. Daarom ging ze op een avond op haar knieën en bad: ‘Lieve Heer Jezus, geef me alstublieft blauwe ogen als ik morgen wakker word.’
De volgende morgen werd ze met een feestgevoel wakker.
‘Wat is het voor een dag? Is er soms iemand jarig?’
Ineens wist ze het weer. Het was een feestdag, want vandaag kreeg ze blauwe ogen. Snel kroop ze uit haar bed, schoof een stoel bij de spiegel en keek.
Twee prachtige bruine ogen keken haar aan.
Wat vreemd. De Heer Jezus had haar gebed niet verhoord.
Teleurgesteld holt ze naar de slaapkamer van haar ouders en vertelt alles aan haar moeder.
Die geeft haar jongste dochtertje een simpel antwoord.
Dit antwoord moet je echt nooit vergeten als je soms gebeden hebt en je gebed is niet verhoord. Dit kan een eye opener zijn waardoor je inziet, dat God een ander plan met je leven heeft.
‘Amy, néé is ook een antwoord!’
Later werd duidelijk waarom de Heer Jezus nee had gezegd. Amy had die bruine kijkers hard nodig toen ze als zendeling naar India vertrok.
Ze redde honderden kinderen die in de tempels als slaven werkten, verkocht of weggegeven door hun ouders.
Ze moest er dan wel uitzien als de inwoners van het land. Klein en tenger was ze al, haar haar was ook donker. Met koffie verfde ze haar gezicht bruin en… omdat ze bruine ogen viel ze niet op als ze de tempels binnenging.
Gelukkig had Jezus haar gebed niet verhoord, toen ze vroeg om blauwe ogen. Dat was voor honderden kinderen een zegen.
